Leen Lauwers is 31 jaar, woont in het Oost-Vlaamse Grimminge en geeft opvoedkunde aan het GO! atheneum Ninove. Ze studeerde sociale agogiek aan de universiteit Gent, een opleiding die ze vanaf het derde jaar ook combineerde met een lerarenopleiding. Haar vrije tijd gaat vooral naar haar eenjarig zoontje. Verder amuseert ze zich met uitstapjes, goede boeken, etentjes, avondschool Italiaans en haar wekelijkse loopsessies.
Ben je na je studie meteen als leerkracht aan de slag gegaan?
Ja, ik kon meteen fulltime starten op het GO! atheneum Ninove. Dat is de school waar ik zelf ook als leerling gezeten heb. Ik ken het hier ondertussen dus vrij goed.
Wat geef je daar?
Ik heb het geluk om leerkracht opvoedkunde te mogen zijn in de derde graad STW en verzorging, het leukste vak van allemaal. Hopelijk vinden mijn leerlingen dat ook. (lacht) Daarnaast ben ik ook leerlingenbegeleider. De combinatie leerkracht-leerlingenbegeleider vind ik heel fijn en extra boeiend. Je leert je leerlingen op een ander manier kennen.
Waarom heb je voor dit beroep gekozen?
Toen ik sociale agogiek ging studeren, was het zeker niet mijn bedoeling om te gaan lesgeven. Tijdens mijn derde jaar begon ik plots heel erg te twijfelen aan de richting waarin ik zat. Ik vond het veel te theoretisch en ver van de praktijk staan: hoe zou ik mensen in het veld moeten gaan vertellen wat en hoe te handelen en denken, zonder eigen ervaring? Ik wilde er eigenlijk mee stoppen en naar de hogeschool gaan om daar meer praktijkervaring op te doen, tot ik ontdekte dat ik mijn studie kon combineren met een lerarenopleiding. Ik had altijd groepen begeleid in de jeugdbeweging, deed speelpleinwerk en zat mee in het bestuur van het jeugdhuis. Met groepen jongeren werken, lag mij wel. Dus die lerarenopleiding zou misschien ook wel iets voor mij kunnen zijn.
En dat was effectief het geval?
Toen ik eraan begon, was ik niet meteen overtuigd. Mijn stage nam gelukkig snel alle twijfels weg: het was fantastisch en alles bleek plots te kloppen. Toen de directeur van het GO! atheneum Ninove mij kort na afstuderen liet weten dat ze een leerkracht PAV zochten, heb ik niet getwijfeld. Die kans heb ik meteen gegrepen.
Wat vind je het mooiste aspect van je job?
De groei die je ziet bij leerlingen. En het besef dat je een onderdeel bent van dat groeiproces. Ik sta in klassen waar heel wat leerlingen met een laag zelfbeeld zitten, zeker op vlak van studies. Als je hen intensief begeleidt en blijft steunen, is het ongelooflijk hoeveel ze soms bijleren, hun potentieel (durven) tonen en positief verwonderd zijn over zichzelf. Als ik mijn leerlingen zie blinken als ze afstuderen, blink ik minstens even hard mee.
Elke leraar maakt geregeld grappige of vreemde zaken mee met leerlingen. Is er zo’n situatie die jij nooit zal vergeten?
Een aantal jaar geleden gaf ik nog les in 3stw: een grote en heel drukke, maar wel enthousiaste klas. Een van de leerlingen kon zich echt moeilijk bedwingen. Stilzitten op een stoel, aandachtig blijven en anderen laten uitspreken: het was voor hem een grote uitdaging. Toen hij op een bepaald moment de slappe lach kreeg om iets wat een andere leerling gezegd had, zette ik hem even buiten om te kalmeren. De les erna kwam hij mij doodserieus een brief overhandigen. Daarin stond dat het hem speet dat hij de slappe lach had gekregen en dat hij zou proberen niet meer de slappe lach te krijgen. Hij had dat heel formeel opgeschreven en ondertekend, ook de handtekening van zijn ouders stond eronder. Het briefje was zo grappig dat ik het boven mijn bureau gehangen heb. Het doet mij nu nog regelmatig lachen.
Waarom heb je je opgegeven als GO! ambassadeur?
Ik loop al lang op deze school rond en het GO! heeft mij dus voor een groot deel gevormd. Als leerling heb ik mij altijd goed gevoeld bij de manier waarop wij werden gezien: als volwaardige mensen met een eigen mening, die je ook - op gepaste wijze - mocht laten horen. Iedereen was en is hier welkom, we proberen echt elke leerling afzonderlijk ‘te zien’ en zo optimaal kansen te bieden. In deze manier van denken geloof ik helemaal!
