Kim Nys ruilde haar functie in de privésector voor een job als leerkracht in het GO!. Hoe beleeft zij als starter met ‘privé’-rugzak de klas? Ze schrijft erover in deze column.
De Vlaamse week tegen pesten zat er nog maar net op, toen de dertienjarige Lars uit Poperinge uit het leven stapte. Een droevig bericht, dat niemand onberoerd liet en nog steeds laat. Kinderen zijn soms hard voor elkaar, daar is iedereen het over eens.
De media schonken massaal aandacht aan de dood van de jongen en dat resulteerde meestal in de hamvraag: hoe ga je met pestgedrag om?
Hoewel er al zoveel over gezegd is, gebeurt het nog steeds. Soms vraag ik me af of het wel te vermijden is? Uiteraard doe je er als leerkracht, school en ouder alles aan om problemen te detecteren en hier snel op in te spelen, maar is dat wel altijd zo gemakkelijk? Als nieuwe leerkracht ben ik helemaal niet zeker of ik alle signalen wel opvang. En wat gebeurt er op de speelplaats en buiten de school? Dat heb je niet altijd onder controle.
Bovendien denk ik dat een schaamtegevoel of de angst om het nog erger te maken de jongere vaak tegenhoudt om naar een volwassene te stappen. Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits stelde in het Vlaams Parlement voor om te werken met de peer mediation-methode. Bij deze methode worden jongeren, die matuur genoeg zijn, opgeleid om te bemiddelen en begeleiden bij pestgedrag. De bedoeling is dat ze voorkomen dat het gedrag escaleert, bij zware pesterijen komen zij niet tussen. Op zich een goed idee, dat trouwens al in veel landen wordt toegepast, maar dit mag niet losstaan van andere preventiemaatregelen.
Vaak wordt er gefocust op de gepeste, terwijl de pester ook grondig aangepakt moet worden. Deze moet willen werken aan zijn empathisch vermogen en het respect voor anderen. Hierin spelen de ouders en onze huidige maatschappij volgens mij een grote rol. Pesten gebeurt namelijk niet alleen op scholen, het gebeurt eveneens op de werkvloer. Als we als volwassene geen respect opbrengen voor de andere of iemand die er anders uitziet nakijken, hoe kunnen we dan van onze kinderen verwachten dat ze dit wel doen?
Omgekeerd geldt uiteraard hetzelfde. Er zijn zoveel volwassenen met een gebrek aan zelfvertrouwen en het zijn zij die zich sneller laten beïnvloeden en in de war brengen door wat anderen zeggen.
Misschien is de juiste vraag dus niet hoe we pestgedrag kunnen vermijden. Misschien moeten we in het algemeen meer stilstaan bij hoe we omgaan met anderen en hoe we denken over onszelf. Hierin moeten we kinderen begeleiden, maar als volwassenen kunnen we dit zelf. Kinderen observeren en leren uit het gedrag van de volwassenen in hun omgeving, dus laten we allemaal eerst de hand in eigen boezem steken.
