Alexandra Van den Berghe geniet nog na van speech Barack Obama
Wat gaat er door je heen als je totaal onverwacht in je mailbox een officiële en strikt persoonlijke uitnodiging vindt om een speech van president Barack Obama bij te wonen? De 17-jarige Alexandra Van den Berghe is er nog niet helemaal van bekomen. Op woensdag 26 maart zat ze op de vijfde rij in de luisterrijke zaal van Bozar, nauwelijks enkele meters van het podium verwijderd, te luisteren naar de indrukwekkende speech van Obama. Samen met de koning, de eerste minister en een select gezelschap hoogwaardigheidsbekleders. “Ik geniet nog volop na”, lacht ze.
Alexandra Van den Berghe uit Astene bij Deinze zit in het laatste jaar Moderne Talen-Wetenschappen aan het GO! atheneum Voskenslaan Gent. Volgend jaar wil ze aan de universiteit Geschiedenis studeren. Zij beleeft een spannende maar ook wel drukke periode. Na haar Obama-avontuur werd ze door diverse media aangeklampt voor interviews. Enkele dagen later mocht ze met haar klas een week naar Berlijn. Alexandra geniet met volle teugen.
“Ik hoorde van de essaywedstrijd dankzij mijn leerkracht Engels op 't athe-
neum”, vertelt Alexandra. “De wedstrijd ging uit van de Amerikaanse am-
bassade. Het thema was de honderdste verjaardag van Wereldoorlog I en het belang van geschiedenis voor jonge mensen. De hoofdprijs was een ver-
blijf van drie weken aan een Amerikaans college. Een maand lang hoorde ik niets. Toen kreeg ik plots een mailtje dat ik niet gewonnen had, maar dat ze mijn essay wel goed vonden. Twee dagen later vond in mijn mailbox totaal onverwacht een uitnodiging om de speech van president Obama in Bozar bij te wonen. De mail zag er erg officieel uit, met een adelaar in de hoofding en zo. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was een complete verrassing. Dit vond ik zelfs een mooiere beloning dan een verblijf in de Verenigde Staten! Dat kan later nog wel, maar die speech van Obama bijwonen, dat is toch iets unieks.”
“Ik ben die ochtend al vroeg met de trein naar Brussel vertrokken. Het zag ernaar uit dat het een drukte van jewelste zou worden. En dat was het ook. De omgeving van Bozar was helemaal afgezet voor het verkeer. Er was veel security op de been. Er stond een ellenlange rij te wachten en het aanschuiven ging tergend traag. De ene veiligheidspost na de andere, inclusief paspoortcontrole en metaaldetector. Maar met mijn persoonlijke uitnodiging geraakt ik uiteindelijk toch binnen.”
“Ik kreeg een plaats op de vijfde rij, van waar ik een prima zicht had op het podium. Er hing een speciale sfeer in de zaal, vol spanning en verwachting. Iedereen was wat zenuwachtig. Het publiek was heel divers. De koning en de eerste minister waren er, maar ook andere politici, ambassadeurs, academici en ook veel jonge mensen. Allemaal op uitnodiging. Ik hoorde Frans, Nederlands en Duits om me heen, maar ook Italiaans en Spaans en nog wat talen die ik niet thuis kon brengen. Allemaal beseften we dat dit voor elk van ons een unieke gebeurtenis zou worden, iets wat je maar één keer in je leven meemaakt. Ja, zelfs het wachten was genieten.”
“Toen president Obama uiteindelijk het podium betrad, was mijn eerste gedachte: ‘Waw, zo ziet hij er dus in het echt uit!’. Er ging van alles door me heen. Ik kan het moeilijk benoemen. Echt een moment om in te kaderen.”
“De speech duurde een half uur of zo, wat toch vrij lang is. Maar hij verveelde geen seconde. Inhoudelijk vond ik zijn speech erg sterk. Zijn pleidooi voor democratie, met expliciete verwijzingen naar de gebeurtenissen in Oekraïne en de jongeren die ook daar recht hebben op een toekomst, was niet mis te verstaan. Ik was wat verrast door de strenge taal van Obama tegenover Rusland. Wat me heel aangenaam trof, was Obama’s oproep voor gelijkheid, ook wat geslacht en seksualiteit betreft. Het is opmerkelijk dat een Amerikaans president zo openlijk opkomt voor gelijke rechten voor holebi’s.”
“Het was een onvergetelijke gebeurtenis. Studio Brussel had me vooraf gecontacteerd en we hadden afgesproken dat ik na de speech een reactie zou geven op de radio. Dat maakte het allemaal nog spannender. Tijdens de speech zat ik al te denken over wat ik erover zou zeggen. Ik wou alles zo goed mogelijk meteen verwerken, maar met zo’n lange en rijke speech is dat niet vanzelfsprekend. Want ondertussen probeer je uiteraard ook van het moment zelf te genieten. En van het redenaarstalent van Obama.”
“Ja, ik heb bewondering voor zijn talent als spreker. Samen met enkele andere leerlingen van het Atheneum nam ik onlangs deel aan de BBC Speaking Award. Hiervoor heb ik zelfs geoefend met de speeches van Obama. Vormelijk zijn die altijd ijzersterk. In Bozar begon hij met een grapje, wat altijd een goede opener is om de aandacht te trekken. Daarna wijdde hij even uit over de geschiedenis van de relatie tussen Amerika en België, wat de betrokkenheid en de samenhorigheid met de toehoorders versterkt. Hij speelt ook meesterlijk met pauzes. Hij geeft zijn publiek als het ware de tijd om zijn boodschap te laten bezinken. Het vergt lef om lange stiltes te laten vallen, want daar sta je dan te staan, aangestaard door 2.000 toehoorders.”
“Het was een fantastische ervaring, met nog enkele uitlopers. Naast Studio Brussel kwam ik ook op Q Music en werd ik geïnterviewd door Het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad en De Morgen. Alleen het poseren voor de foto’s vond ik minder leuk. Ook op school en in klas kreeg ik heel wat vragen en fijne reacties. Maar het mooiste blijft toch de speech van Obama zelf. Mijn verwachtingen waren hoog, maar ze werden helemaal ingelost.”
