Over stille werkers …

Centra voor Leerlingenbegeleiding …

Niet iedereen is overtuigd van hun nut, hun bijdragen aan het proces dat jongeren leidt naar een positieve manier van schoollopen en -beleven. De vanouds trouwe, objectieve, ongebonden, neutrale go-between naar ondersteuning, aanmoediging, informatieverstrekking, luisterend én handelend oor, 'wegwijzer' naar het vergaren van kennis, vaardigheden, competenties, ontwikkelingsmogelijkheden die leiden naar verder schoollopen of naar de arbeidsmarkt.

Helaas té vaak nog met ongekwalificeerde uitval van jongeren, en dat om diverse redenen.

Hun knowhow en ervaring op het vlak van de decretaal bepaalde 'begeleidingsdomeinen', wordt vaak nog onderschat. Misschien omdat er ondertussen veel medespelers op het brede onderwijsveld hun specifieke steentje willen bijdragen én we onszelf té weinig in de verf zetten? Het ligt echter niet in onze begeleidings- en bemiddelingsaard om de spots op te zoeken. Liefst stille en discrete, maar goed overwogen wegen, vormen dagelijks de weg naar datgene dat we hopen te bereiken met onze doelgroepen.

In tijden van Covid-19-crisis, zoals we vandaag al een aantal weken meemaken én er nog een hele tijd alert zullen voor dienen te zijn, zijn we weer paraat om onze dienstverlening aan te bieden in vaak aangepaste omstandigheden.

We zijn níet met vakantie, maar houden ons 'in stilte bezig' met onze gezinnen die het voordien óók al moeilijk hadden met schoollopen, opvoeden, regels en afspraken, financieel rondkomen, aandacht hebben voor elkaar.

Gezinnen waar vaak heel veel liefde voor elkaar de bovenhand haalt op wat hierboven geschreven staat. Ook ánderen, waar het misloopt indien de fysieke school en het wankele thuisevenwicht wegvalt en spanningen tot ontsporing en agressie leiden.

We waren als PMS-ers/CLB-ers nóóit 'tafelspringers', maar stelden ons steeds bescheiden, met enige afstand en vanuit helikopterzicht in functie van ons specifieke werkterrein, op.

De dagelijkse livepermanenties waar ik, in deze tijden, samen met andere collega’s voor koos, bieden de mogelijkheid om administratief 'bij te benen'. Maar óók, en dat is veel belangrijker, om laagdrempelig en telefonisch dichtbij, extra tijd, betrokkenheid, initiatieven met netwerkpartners te nemen om díe gezinnen uit ons werkterrein de aandacht te blijven geven die ze misschien zelf niet durven of willen vragen vandaag. Ze blijven op die manier op de radar en krijgen de multidisciplinaire ondersteuning die ze vanuit het GO! verdienen. 'Verontrusting' blijft immers een sluimerend fenomeen, heel het jaar door dús zeker óók in crisisperiodes zoals nu.

We doen dat voor de gezinnen, maar vooral vanuit onze bezorgdheden en alertheid voor de kinderen en jongeren die er 'groot worden'. Niets wereldschokkends, geen nood aan dagelijkse headlines in de media daarover! Wél enkele persartikels die onlangs zelfs voorpagina's haalden, over hoe de CLB’s in toenemende mate vandaag geconfronteerd worden met toenemend geweld thuis en (dreigende) ontsporing van opvoedings- en gezinssituaties.

We zijn geen 'helden', zoals die vandaag dagelijks, terecht en spontaan, gehuldigd worden. Óók zij wensen die rol niet te spelen of vinden 'het maar normaal om hun job zo goed als mogelijk uit te voeren' in dienst voor anderen. Hulpverleners hoeven immers geen klokkengelui of applaus dat vaak zeer tijdelijk van duur is en eindigt na die 'heldendaden'! Hopelijk kunnen ze wél blijven rekenen op respect, waardering, vertrouwen als dit alles voorbij is!

Dat die waardering dan ook een financiële weerslag heeft in hun maandelijkse loonzakje, hun omkadering, statutaire aangelegenheden, daadwerkelijke erkenning, welbevinden, werkbaar werk-gezin, zullen ze evenmin vragen, maar het zou een gebaar vanuit het beleid en de maatschappij zijn dat 'helden' meer waard zijn dan een welverdiend, maar tijdelijk applaus en klokkengelui.

Het blijft mij alvast een hele eer, maar ook nog altijd een gemeend genoegen, om mijn CLB-job met enthousiasme, goesting, gedrevenheid én respect voor mijn collega's en onze prioritaire doelgroepen, te blijven uitoefenen!

Chapeau voor elkeen binnen én buiten onderwijs voor de solidariteit, gedrevenheid, ingesteldheid, doorzetting, hoop, geloof én kunde waarmee deze coronacrisis op het terrein aangepakt wordt!

Extra uitroepteken voor de wetenschappers, van welke discipline, universiteit of gezindte ook, voor de halsstarrigheid, het geloof in wetenschap én mens, de ruggengraat, de zelfdiscipline, het geduld, het verantwoordelijkheidsgevoel, de communicatiebereidheid én -vaardigheid, de perspectieven die ze bieden, en waarmee ze hun maatschappelijke taak opnemen!

Afgelopen week zijn we op dit CLB (én andere) weer gestart met vaccinaties (mazelen, bof, rubella) toedienen aan die leerlingen die daarvoor in aanmerking komen …

Het leven gaat verder, zoals men zegt. Óók in de centra!

Ivo Roggemans
maatschappelijk werker
CLB GO! Mechelen