Kim Nys ruilde haar functie in de privésector voor een job als leerkracht in het GO!. Hoe beleeft zij als starter met ‘privé’-rugzak de klas? Ze schrijft erover in deze column.
Maandagochtend 1 september, 8.30 uur. De schoolbel van Campus Russelberg rinkelt en luidt voor mij een nieuw hoofdstuk in mijn leven in. Een hoofdstuk waarin ik hopelijk het verschil zou kunnen maken in een paar - maar liefst zo veel mogelijk - levens. Want leerkracht zijn, is meer dan alleen kennis overdragen. Je probeert het beste in elk kind naar boven te halen, het te helpen bij zijn ontwikkeling. Meestal zijn ze op zoek naar zichzelf en achter die stoere woorden gaat er vaak een bange, onzekere jongvolwassene schuil. Zo was ik zelf trouwens ook.
Ik was een vervelende leerling, volgens het gros van mijn leerkrachten. Ik verbeterde hen wanneer ze een schrijf-, taal- of spelfout maakten. Ik stelde regeltjes in vraag als ik het nut er niet van begreep: “Maar meneer, waarom mag ik niet op de grond zitten op de speelplaats? Als ik dat nu oké vind om mijn broek vuil te maken, is dat toch mijn probleem?”, “Waarom mag ik, als ASO-leerling, niet op de speelplaats van de TSO-leerlingen komen?” of “Als ik een middagpasje heb, waarom moet ik dan de refter mee opkuisen? Ik eet hier zelf nooit!”. Een betweter dus.
Nochtans zijn het meestal niet de jaknikkers die CEO worden van een bedrijf, de wereld rondreizen of een succesvol politicus worden. En leerden ze ons trouwens niet om kritisch te zijn? Waarom mocht ik dan niet kritisch zijn ten opzichte van de schoolregels? En als ik geen spelfouten mocht maken, waarom zou een leraar dat dan wel mogen?
Na het middelbaar, ging ik communicatie studeren. Ik had in 7 jaar een mooie, internationale carrière uitgebouwd. “Waarom bent u dan leraar geworden, mevrouw?” vroegen enkele leerlingen me op een onthaaldag en misschien vraagt u zich dat ook af. Ik deed mijn vorige job erg graag, maar toen ik enkele jaren ge-
leden een dagje Engels ging geven in een klein schooltje in Cambodja, ging voor mij een wereld open. Die lachende gezichtjes... daar werd ik blij van, daar kreeg ik voldoening van. Tijdens en na mijn reis begon ik hier meer en meer over na te denken. Waarom zat ik de hele dag aan een computer in plaats van bezig te zijn met tastbare dingen? Dingen die er écht toe doen. De daaropvolgende maanden probeerde ik mijn werk te hervatten, tevergeefs. De motivatie van weleer was verdwenen dus schreef ik me in voor een Specifieke Lerarenopleiding en ging na mijn uren voluit voor mijn getuigschrift. Twee jaar later sta ik eindelijk voor de klas als leraar Nederlands en verkoop… en daar haal ik voldoening uit.
Want wij kunnen het verschil maken als leraar. Leerlingen hebben dat nodig. Hebben ons nodig. Ze hebben iemand nodig die hen zegt dat ze het wél kunnen. Die begrijpt dat ze eens een slechte dag hebben (zoals wij allemaal). Iemand die naar hen luistert, als ze het nodig hebben. Die ziet waar ze goed in zijn en hen dat vervolgens laat ontdekken. Iemand die hun horizon verruimt, hen inspireert en motiveert. Want leraar word je niet voor jezelf, leraar word je voor de leerlingen.
